Wachtend op de behandeling, zachtjes wegdommelend in de luie zetel, vult mijn hoofd zich met een groot wit licht. Het is iets dat ik wel vaker meemaak en als aangenaam ervaar.Het is alsof mijn geest een uitweg zoekt uit het enge hoofd.
Plots bedenk ik hoe het zou zijn mocht de geest kunnen ontsnappen ... en kreeg het volgende beeld.
Ik zit in een hemelsbrede weide omzoomd met bossen, meren, doorregen met paadjes. Veel blauw, groen en geel kleuren het tafereel.Rustig zittend, verander ikzelf in een sterke plant, zoiets als mijn rabarber in de Bajaudière: de benen en de armen stevige stengels, het lichaam de omhullende gulle bladeren, het hoofd de sierlijke witte bloem met duizenden parels. De bloem, druk bezocht door bijen en vlinders, opent voorzichtig haar parels.
Op dat moment verschijnt de geest als een kristallen bloem met ontelbare facetten als een boeket van licht. De lichtbloem is echter niet bevrijd, ze blijft verbonden met een lange, lange groene streng, de "middenaardestreng".Al vlug verschijnt een andere bloem, die zich tracht te bevrijden, een gouden hart. Ik vermoed dat dit het symbool is van de Ziel.
Samen gaan ze hoger en hoger, vrijer en vrijer, geen dualiteit, hun eigenheid behoudend , genietend ....
